Van ontelbare waarde

De geboorte van een kind, dat moment dat het zichtbaar wordt, je het voor de eerste keer kunt aanschouwen, is van ontelbare waarde. Het blijft in je geheugen gegrift staan voor altijd. Op dat moment is de mens dus al van ontelbare waarde, alleen is dat kleine mens zelf, die de wereld aanschouwt, zich daar nog op geen enkele manier van bewust.

Het mag er zijn, zal alle liefde krijgen die de ouders in zich hebben, althans als het kind gewenst is en in een gespreid bedje terechtkomt. Het kind kan direct al heel goed voor zichzelf zorgen, zonder woorden kan het duidelijk maken wat het nodig heeft.

De manier waarop het kind zich laat zien, de manier waarop de ouders in het leven staan, bepaalt of het kind op volwassen leeftijd zichzelf bewust is dat het van ontelbare waarde is. Zonder dat bewust zijn, als het kind dat niet voelt, of weet, krijgt dit kind het op volwassen leeftijd zwaar en met name op gebied van relaties.

Je zelf op waarde schatten en zelfs op ontelbare waarde, daar hebben velen moeite mee op volwassen leeftijd. Op de een of andere manier, is dat er niet. Toen het kind zich bewust werd van zichzelf, zo rond de leeftijd van 4 jaar, was het nog onbevangen en onbevreesd. Het kind leefde in het moment, kon gaan van Jantje lacht, naar Jantje huilt. De ouders die het kind troosten, maar ook opvoeden, corrigeerden en het kind soms lastig vonden, blij waren dat het eindelijk in slaap viel en ze tijd voor zichzelf hadden. De ouders wilden graag dat hun kind mee kon komen op school, erbij hoorden, niet buiten de boot zou vallen, zich anders gedroeg. Want dat betekende lastige gesprekken op school en daar zitten ouders niet op te wachten. Zo werd beetje bij beetje het kind steeds meer in het gareel geduwd en ging doen wat er van hem verwachtte.

Ouders waren trots op dit kind als het goede cijfers haalde, een diploma op zak had. Of dit het pad was wat het kind zelf voor ogen had, of dit goed was voor dit kind, het deed in ieder geval aan de verwachtingen van de ouders. Maar die verwachtingen van de ouders, was dat ook datgene waardoor het kind volledig tot bloei kon komen? Was dit wat het kind werd aangeboden, wel het juiste voor het kind. Kreeg het door deze verwachtingen en de manier van opvoeden wel zelfvertrouwen mee? Bloeide het kind uit tot die persoon die bewust was dat het van ontelbare waarde was?

En dan zijn we volwassen, gaan een relatie aan, geen idee dat je van ontelbare waarde bent, geen idee of je goed genoeg bent en strandt de relatie na zo’n 2 jaar. Je kwam de ander tegen, en vanaf het allereerste moment dat je die ander zag, was je verliefd en in gedachten deelde je jouw leven samen met de ander. Het kwam ook zover, jullie gingen samenwonen en deed wat je was geleerd. Hard werken, zorgen dat er carrière werd gemaakt, want daar lag de waarde.

Dat er ook een waarde hangt aan jezelf, niemand die het je heeft vertelt, heeft geleerd, je hebt geen idee. Je doet wat je geleerd is, en de waarde van jezelf, die kom je vanzelf een keer tegen. Snoeihard, op het moment dat na twee jaar de relatie in duigen ligt. Je koos namelijk een keer voor de waarde voor jezelf, omdat je een gesprek aan ging, omdat je vond dat de ander je te weinig liefde gaf, die liet de ander niet zien en toen, ja toen. Toen zette de ander er een punt achter. Zomaar. Jou verbijsterend achterlatend.

Hij gaf aan, dat je gelijk had. Hij zei dat hij je niet kon geven wat je nodig had, wat je verdiende en vertrok. Je wilt hem terug. Elke vezel in je lijf wilt hem terug en je zoekt hulp in het spirituele en komt op de spirituele hulplijn van Live Paragnosten terecht en je belt en je hebt zo’n fijn consult met een medium, die je ogen doet openen. Ik heb niet geleerd te zien dat ik van ontelbare waarde ben, dat ik dat altijd al ben geweest. Dat hij dat ook is, maar dat ook hij dat niet weet. En je ziet waar het mis is gegaan. Het medium laat je dat zien en aan de ene kant ben je blij met het gesprek, aan de andere kant begrijp je nu heel goed dat jij zelf niet klaar was voor die goddelijke verbintenis en hij ook niet. En je ziet in wat er ontbreekt. Ik schat mijzelf niet op ontelbare waarde. Daar ga ik nu mee aan de slag en wie weet, als hij dat ook doet, want de liefde ontbrak het niet aan, gaan wij elkaar weer vinden en kunnen samen de verbintenis vanuit vertrouwen aan.

Medium Claire