Geef meer eens de tijd

Geef meer eens de tijd. Sta eens stil en pak pen en papier er bij. Durf jij kritisch naar jezelf te kijken en op te schrijven waar je de hele dag aan denkt, wat je wilt, waar je naar verlangt en het het liefste nu al zou willen bezitten.

De honger naar meer wordt steeds groter. De honger naar meer, is niet meer te stillen. Zolang jij meer wilt, geef je jezelf geen tijd. Dan is de tijd verworden tot een lastige, vervelende bijkomstigheid. Dan is de tijd je vijand. Dan leef je van het ene meer naar het andere meer. En als meer er is, dan heb je het niet eens in de gaten, dat het er is. Want direct staan de de hersenen in een stand van nog meer.

Meer, is de gulzigheid van de mens. Die altijd op zoek is, niet wetende eigenlijk waar die naar op zoek is. Die het genieten niet meer kan. Vanwege de zoektocht naar meer. En zodra meer zich aandient, is het niet meer belangrijk. We zien het niet meer…..

En zo gaan we compleet voorbij aan onze tijd. Zijn we te laat om te genieten. Zijn we ineens oud en kunnen niets meer….

Meer bestaat niet. Het is er niet, zolang je zoekt er naar, is het leven onzeker, onrustig. Want je weet niet wat je eigenlijk wilt. Je hebt geen idee wat jou vervulling geeft. Want als het voor de deur staat, dan ben je er niet mee bezig. Dan mag het er staan, maar wat heb ik er aan. Het is een symbool van al dat meer, waar ik naar op zoek ben.

Ik heb geen tijd, want ik ben op zoek naar meer. Meer geld, een relatie, een baan, ik wil kinderen, ik wil er meer. Ik wil die auto, ik wil op vakantie. En we gaan voorbij aan de tijd, die er vanzelf voor zorgt dat er meer komt. Misschien niet in de vorm zoals jij meer wilt zien, en daarom zie je het niet.

Want het leven is een plaatje in het hoofd geworden, en zolang het leven daar niet aan voldoet, laten we de tijd door onze handen glippen, ontevreden, ongelukkig en in paniek.

Ook ik zag het eerst niet. Totdat ik ineens zag dat het plaatje van al dat meer een ander plaatje was. Ik zal je vertellen. Ik was samen met iemand en die persoon ging prat op zijn dure auto. Al lange tijd geen werk en kon om die reden ook niet in die dure auto rijden. De bankrekening slonk, maar die auto moest er blijven, linksom of rechtsom. Toen ons samen voorbij was, door dat hij stiekem bezig was met een ander die meer had, dan ik en dus een betere partij was, vertrok ook het pronkstuk voor de deur, die ik vervloekte.

Gekscherend riep ik een keer, er komen 3 van die pronkstukken terug en staan hier dan allemaal op een rijtje. In mijn hoofd waren dat exacte kopieën van dat pronkstuk. Ik liet het los. Jaren later, staan er inmiddels 3 pronkstukken al voor langere tijd op een rijtje. Maar het was niet zoals het plaatje in mijn hoofd. Ik dacht dus geen seconde na, dat meer er was.

Ja in een andere vorm, een andere kleur en met een geheel ander prijskaartje. Tot een goede vriendin zei, weet je nog, dat je ooit een keer zei. En toen viel het kwartje. Ik zag dat meer er allang was. Ik had het niet gezien, de boodschap niet begrepen. Compleet voorbij gegaan dat meer niet een plaatje in je hoofd is. Dat meer er altijd al is.

Leef lieve mensen, vanuit je hart. Laat alles wat je meer wilt los. Kijk naar dat stukje papier waarop je geschreven hebt wat je meer wilt en kijk dan eens goed rond of het er eigenlijk allemaal al niet is. Maar dat het niet voldoet aan het plaatje zoals jij het wilt zien. Want zolang je dat plaatje zoekt, vind je het nooit.
Medium Claire