De jongen en zijn gaven

Paragnosten praat: De jongen en zijn gaven. Ik was al een poosje ingelogd, tot nu toe hadden er alleen wat mensen gebeld die wilden weten hoe de toekomst eruit zou zien op gebied van de liefde en wat mensen die een kaartlegging wilde. Altijd ook erg mooie vragen maar ik hoopte vandaag ook nog iets dieper te kunnen gaan. Er was nog een beller. Hij wilde graag een kaartlegging over zijn baan. Hij vond zijn baan wat saai en vond er niet echt uitdaging meer in. Inmiddels was mijn wierook bijna op en ook de kaarsen branden niet echt heel fel meer. Ik deed de legging en doofde mijn kaarsen. Ik ontstak nieuwe en brandde ook een nieuw wierookstokje. Binnen de kortste keren begon mijn huis heerlijk te ruiken.

Ik merkte een verandering in de atmosfeer en wist dat er iets aan zat te komen. Lang hoefde ik niet te wachtten. Mijn gidsen verschenen en begonnen door elkaar heen te praten. Meteen ging ook de telefoon. Ik werd er hoorndol van, waren deden ze dit? Wat een lawaai zeg.. Ik zei tegen hen dat ze de rust moesten bewaren en ik weet nog dat ik dacht, allemachtig, de paranormale wereld begint door te draven zeg.. en moest heimelijk lachen om mijn eigen gedachten. Ik beantwoordde de telefoon en ik kreeg een jongeman aan de lijn. Hij was wat verlegen en stelde eerst wat vragen over helderziendheid. Wat het is, of het gevaarlijk is. Wat de paranormale wereld inhoud. Of iedereen er contact mee kan leggen en waar je dan op moet letten. Het waren nogal wat vragen en ik kreeg een onrustig gevoel van binnen.

Niet omdat zijn vragen niet te beantwoorden of moeilijk waren, en ook niet omdat hij mij onzeker maakte. Ik had het gevoel dat deze jongeman onrustig was van binnen. En dat zou dan zomaar ook het gedrag van mijn gidsen verklaren. Die leken helemaal uit hun doen door hun eigen drukke gedrag. Bizar gewoon.
Eigenlijk is het zo dat, vanaf het eerste moment dat je gidsen verschijnen je op moet letten. Onmiddellijk beginnen er dan namelijk dingen te gebeuren. Ze vertellen je op voorhand van een gesprek al zoveel… En dan weet je het, het wordt echt boeiend. Er staat iets te gebeuren en ik moet opletten. En open zijn.. Ik focuste mij op de jongeman en beantwoordde zijn vragen. Toen vroeg ik hem hoe het met hem ging. Was hij ontspannen en op zijn gemak. Dat bleek niet het geval. De jongen vertelde dat hij, sinds kort een stem hoorde. Het leek uit zijn hart te komen. Hij kon het niet helemaal uitleggen, maar omdat zijn oma een psychische ziekte had, dacht hij dat hij ook gek geworden was. Hij dacht dat hij net als oma was. Ik vroeg hem naar wat hij dacht te horen en hoe dit in zijn werk ging. Arme jongen. Hij was echt in de war. Niet vanwege deze stem, maar vanwege de oordelen van mensen over psychische ziekten. Hij was bang, angstig en daardoor teruggetrokken in zichzelf. Ze stelde hem nog wat vragen. Wist hij wel eens wat er zou gebeuren? Had hij wel eens dromen en beelden die uit kwamen? Zag hij wel eens dingen die anderen niet zagen? Belde er wel eens iemand, net als hij aan die persoon dacht? Voelde hij vaak dingen aan? Veel van de vragen die ik had gesteld werden met een ja beantwoord en ik praatte daar nog even over door met hem. Vond hij dat eng? Nee, dat was niet het geval, vertelde hij. Na nog een poosje te hebben gepraat was het voor mij duidelijk. De jongen was, allesbehalve raar of gek. Hij was helderhorend en helderwetend. Heldervoelend, ook.

De jongen vroeg wat dit allemaal te betekenen had, en ik legde het hem uit. Hij slaakte een zucht van verlichting. Intussen begonnen mijn gidsen zich weer vreemd te gedragen. Het leek wel een spelletje hints wat we speelden vandaag en opnieuw moest ik heimelijk lachen. De een stond met een gebogen rug een bejaarde na te doen en de ander stond er te zuchtten en te zweten. Bizarre aanschouwing dit, als je beseft hoeveel licht zij meedragen. Ik gaf de jongen nog wat aanwijzingen en handvaten mee en gaf hem een healing. Mijn gidsen deden nog steeds niet normaal. Ik bekeek hun toneelspel met een schuin oog toen mij ineens iets inviel. Ik vroeg hem naar het ziek zijn van oma. Wat had oma precies? De gidsen hielden op met hun spelletje en ik wist dat het iets met oma te maken moest hebben.

Oma, had ook een stem zei de jongen. Ineens snapte ik het. Ik vroeg de jongen of het mogelijk zou kunnen zijn dat oma dezelfde gave had als hij. Dat hij deze gave van oma had. De jongen was stil. Hij haalde adem en gaf aan dat het best mogelijk zou zijn. Ik vertelde de jongen welke vragen hij kon stellen aan oma om hier achter te komen. Hij beloofde dat te zullen doen. Het was weer rustig in de kamer. Een week later wordt ik gebeld door een oude dame die Susan heet. Susan is mij erg dankbaar zegt ze. Niemand had haar ooit begrepen tot vorige week haar kleinzoon kwam met het nieuws dat hij paranormaal begaafd was. Oma Susan voelde zich voor het eerst in haar leven niet meer eenzaam en voelde zich begrepen. Dankbaar was ze, en ik was erg blij voor deze oma en haar kleinzoon. Na afloop van het gesprek bedankte ik mijn gidsen want hun hulp is deze was fenomenaal.